در مسلخ عشق جز نکو را نکشند

سلام علیکم به همه دوستان، خدا رو شکر؛ هفته پیش امتحاناتم تموم شد. باهر ذلتی بود گذروندم ؛ توی این هفته برای وبلاگ چند تا موضوع در نظر گرفته بودم که طی چند تا پست بزارم، اما وقتی دست به کی برد شدم دیدم نه مثل اینکه هیچی بلد نیستم و نشستم حسابی مطالعه کردم و تحقیق و پرسجو کردم، گاهی وقتا یک کتاب 700صفحه ای آسیب شناسی احزاب و جریان شناسی های سیاسی و وقایع مختلف سیاسی که بعدا پستهایی در موردش میزارم خوندم؛ به جرأت میگم در هیچ کدوم از این چندتا کتابای سیاسی پایبندی نسبت به ولایت فقیه برام بارز نشده بود.(البته نمونه از ولایت باوری را در کتاب های دفاع مقدس زیاد دیدم)

اما در عوض دو کلوم حرف با یک نفر یا چند نفر به اندازه این چند کتاب بهم درس ولایت پذیری داد.و بهم یاد داد که ولایت طرفدارانی دارد که من مدعای بی عمل آخرین نفر در این صف آسمانی هستم.امروز میخوام سه تا از اون دو کلوم ها رو بیان کنم

دو کلوم اول

پنجشنبه گذشته، رفته بودم فاتحه خونی یکی از دوستان دانشگاهی رو دیدم ، ایشون از اون دسته آدمایی بود که ولایت فقیه رو قبول نداشت...

خلاصه بعد از سلام واحول پرسی و چند دقیقه بحث در مورد کانداهای شورای شهر؛

گفت : خیلی دلم می خواد برم سپاه به آقا خدمت کنم

من با تعجب نگاهی بهش کردم وگفتم،چی شده ؟ توکه از سپاه خیلی بدت می اومد؟

گفت: تازه فهمیدم آقا چه نازنینی هست، دلم می خواد برم توی سپاه و بشم محافظ آقا و جونمو در راهش بدم

آقا این روزا خیلی دست تنهاست، خیلی مظلوم هست، مرده مرد میفهمی؟!!حیف که تازه شناختمش

دلم می خواست الان پیش آقا بودم وبهش میگفتم : آقاجان من 23سالم هست وتا الان اصلا رأی نداده ام، اما امسال فقط به عشق تو می خوام رأی بدم.

دو کلوم دوم

چند روز پیش با آقا علیرضا(پسر خواهرم) که 6 سالش هست داشتم بازی میکردم، نمی دونم چی شد و موضوع به کجا رفت ولی اصلا ربطی به انتخابات هم نداشت ...

یهو زد تو وادی انتخابات وگفت: دایی ما باید بریم رأی بدیم!

من: چرا باید رأی بدیم؟

آقا علیرضا: آخه اگه ما رأی ندیم، خارجیا خوشال میشن (منظورش همون دشمنان اصلی ما)

من: خب خوشحال بشن، مگه چه میشه؟

آقا علیرضا: [با لحنی تند وعصبی] نــــــــــــــــــــه  اگه اونا خوشحال بشن رهبر ناراحت میشه، تو خوشت میاد رهبر ناراحت بشه

دو کلوم سوم

توی صف نونوایی ایستاده بودم، بحث بین مردم کشید به قیمت سیب زمینی و ادامه پیدا کرد و رسید به بالا رفتن قیمت ها، پیرمردی که تازه سر و صورتش رو اصلاح کرده بود و مورچه روی صورتش بکسل باد میکرد و حسابی خوش تیپ بود گفت : اگر همین امروز نون گیرم نیاد و گشنگی بکشم، وسر سفرم غذا نباشه بازهم رأی میدم چون رهبرم تکلیف کرده...

یه مرد مسن هم با متانت گفت : به کوری چیش(چشم) اونایی که نمی تونن ببینن مردم ایران رو پای خودشون وایسن تو انتخابات میرم و مثل زمان جنگ که تنها پسرم رو فرستادم برای مقابله با صدام، حالا هم به وظیفه ام عمل میکنم وجلوی دشمن با همین جان هم که شده می ایستم.

از صف خواهران هم صدایی اومد یه خانم گفت : خدا ذلیل کنه اونایی که نمی خوان بزارن لبخند رو لب آقامون باشه و نمی خوان بزارن مردم جمعه پای صندوق رأی بیان

بلافاصله بعد از تمام شدن حرف خانمه،پسر جوونی که پشت سرمن بود و به احتمال زیاد 3ساعت پای آیینه بوده که موهاشو درست کنه و روی پیرهنش عکس یکی از خواننده های فراری از ایران بود. واصلا در مخیله ام نمی گنجید که او این جمله رو بگه

گفت: برای نابودی دشمنان وسلامتی مقام معظم رهبری صلوات.

وسط صلوات بود که من نوبتم شد ونون بربری رو گرفتم وبا تعجب از صف بیرون زدم.

در طول راه مثل این فیلما سیلی به خودم می زدم، آب میپاشیدم به صورتم، بالا پایین می پریدم (البته نه به این حادی) که نکنه خواب باشم. چون توی این بیست سال عمری که از خدا گرفتم تا الان توی نونوایی همچین چیزی ندیده بودم. ودر راه به خودم فحش میدادم که ولایت مداری به عمل است نه حرف وامروز تو در صف ولایت مدارها آخرین نفر هستی.

واین است که نانوایی محل خلق حماسه میشود