حضرت رضا(علیه السلام) در مورد پاداش زیارت مرقد مطهر حضرت معصومه(علیه السلام) فرمودند:
"مَنْ زارَها عارِفاً بِحَقِها فَلَهُ الْجَنَهُ؛
کسی که او را در حالی که حقش را شناخته، زیارت کند، برای او بهشت است.
***
چند روزی مهمان آسمان شهرتان هستم!
اگر قلبم را نشانه نروید و سرم را ازتنم جدا نکنید ...
من از این دنیایتان تکه نانی و پری، برای پرواز می خواهم...
الهی بالحسین العفو....
***
ب ن : این پست برام خیلی جالب بود ؛ چون مخاطبها بسیار لطف داشتند.
1- به گفته یکی از وبلاگ نویسان این عکس عکس حزم حضرت عباس(ع) هست، با حرم امام حسین اشتباه گرفته نشه. ما که هنوز این بهشت نصیبمون نشده، خوش بحال اونایی که رفتند.
2- این عکس نوشت و جمله پائینش ، هیچ منبعی ندارد. فقط یک جمله اخباری هست و می خواهدگوشزد کند گناه تو را از امام حسین دور می کند، یادت باشد با گناه از امام حسین دور نشی...
ممنون از لطفتون...
سالها می شد که خودش را فراموش کرده بود، نه اسمش را می دانست، نه اصالت خویش را ... فقط گاه گاهی اصوات و حروفی ، عجیب و غریب به گوشش آشنا می آمدند.انگار که کسی کنار گوشش زمزمه ای می کند...
« بـــ » « ن » « د » « ه » نمی دانست،چکار کند! با این حروف باید کلمه ای خاص بسازد؟؟؟ و این سوالی بود که در وقت تنهایی ، به دنبال جوابش می گشت! گاهی حروف را کنار هم می گذاشت و کلماتی عجیب و نا آشنا می ساخت؛ دهنب؛ هندب؛ دنهب؛ هبند ...
چند بهاری از عمرش را اینگونه خزان کرد. تا آنکه یک بهار باز برایش نجوا کردند؛ از آن نجوا ها الهام گرفت و کلمه ای را ساخت.
[ بــَـــــ ـــنـــــ د ِ ه ؛ بَـــنــده ]
کلمه را که ساخت، همه چیز یادش آمد. او سالها می شد که فراموش کرده بود...
نامش را؟
وظیفه اش را؟
و اصالتش را؟
و جوابش را خوب به گوشش رساندند.
نامش بنده بود
ویظفه اش بنده گی
اصالتش بنده زاده ...
اما دریغ که بجای بنده گی خدا ، یک عمر زنجیر برده گی شیطان ؛ را بر گردن خویش آویخته بود...
دلم را به عهدی خوش کرده ام که طوطی وار هر صبح گاهان تکرارش می کنم.
اللَّهَُمَّ ربَّ النورِ العَظیم...
نه درکی... 
نه مفهومی ...
نه حرکتی...
....
انگار این زبان ها و دست ها عادت کرده اند به دروغ گفتن، با دست بر ران راست می زنم و با زبان العجل می گویم...
اما تو خود می دانی همه اش فیلم است، دروغ است.
اگر راست بود یا من آدم شده بودم یا تو سالها بود که آمده بودی...
العَجَلَ العَجَلَ یا مَولایَ یا صاحِبَ الزَّمان
برادرم ، خوب گریه کن! اشک بریز...
نامرد است؛ هرکس تورا ملامت کند.
تو حق داری در شهادت کودکت گریه کنی!
اما گریه کن برادرم نه بر فراق کودک عزیزت؛
نه بر شهادت جگر گوشه ات...
نه ...
گریه کن بر خواب زده گی کشور های عربی، که دینشان هم دین توست
و نژادشان هم نژاد تو...
گریه کن برادر بر گوشهایی که خودشان را به کریّت [خریت] زده اند تا ندای مظلومیتت را نشنوند.
گریه کن برادر ! همین ها که خود را مسلمان می دانند، با سکوتشان؛ مهر تأئیدی بر نسل کشی شما برادرانمان شدند.
همین ها که جز شمردن پولهای نفتشان و خوش گذرانی باچند دخترک کاری بلد نیستند.
آری برادرم حال حسابی گریه کن بر این روزگار غریب ...!
به خودم دلداری میدهم که او حرفهایم را می شنود و جوابم را می دهد.
اما....!
خب اگر او جواب را می دهد، پس چرا من صدایی نمی شنوم؟
باز به خود دلگرمی می دهم ، شاید با نوای کوتاه پاسخم را می دهد.
خدایا می شود کمی بلند تر جوابم بدهی؟؟!!
گوش دلم ، عجیب کـــَــر شده است... صدایت را اصلاَ نمی شنوم.
یا مَن یَسمَعُ النـَّجوی
ای که سخن در گوشی را می شنود
*دعای جوشن کبیر*
تا حالا خون خورده ای؟
مگر خوردن خون حرام نیست؟؟؟!!!
اما روزهاست که برادران مسلمانمان در فلسطین؛ روزه شان را با موشک و گلوله ، با یاد
فرزندان و مادران با یاد خواهران و برادران و پدرانشان و با خون دل افطار می کنند.
میوه فروش دوره گرد ، میوه را که ترازو میکرد، یکدانه میوه هم اضاف میگذاشت هر وقت از او میوه میخریدم چشم امیدم همیشه به فضلش؛ آن یک دانه میوه امیدوار بود.....
خدای من ، ای معبودم، ای خالق تمام هستی، ای زیباترین زیبایان، ای بخشنده ترین بخشایشگران، ای مهربان ترین مهربانان ... ، ای خدای نوازشگر، ای خدای گدا پرور...
عمریست که این گدا ، مشتری هر روزه توست و چشم امیدش را به فضل بی کرانت دوخته است. می دانم تو کریم تر از آنی که گدایی را از فضل و رحمتت نبخشایی.
پس خدایا تو را به فضلت می خوانم :
یا مَن لا یرجی اِلّا فَضلُهُ
یا مَن لا یُسئَلُ اِلاَّ عَفوُهُ
یا مَن لا یَُنظَرُ اِلاّ بِرُّهُ..
***
ای که امیدی نیست جز به نیکی او
ای که درخواست نشود جز گذشتش
ای که چشم داشتی نیست جز به نیکی او...
(دعای جوشن کبیر، بند20)
-: چقدر گرسنه اید؟ :-
سر سفره افطار که مینشینیم، به اندازه گرسنگیمان افطار میکنیم.
هر چقدر گرسنه تر باشیم به همان اندازه، بیشتر غذا می خوریم.
خدا کند سر سفره رمضان که نشسته ایم زیاد گرسنه باشیم و به این زودی ها، از رزق و روزی گرفتن از این سفره پر برکت دست نکشیم.
****
امام رضا (علیه السلام) فرمود:
هر کس ماه رمضان یک آیه از کتاب خدا را قرائت کند مثل اینست که درماههاى دیگر تمام قرآن را بخواند.
بحار الانوار ج 93، ص 346
رسول خدا (صلى الله علیه و آله) فرمودند:
درهاى آسمان در اولین شب ماه رمضان گشوده میشود و تا آخرین شب آن بسته نخواهد شد.
بحار الانوار، ج 93، ص 344
* لطفا به سوالاتی که مطرح شده، جواب دهید،شاید نظر شما بتواند کمک بسزایی در امر کتاب و کتابخانی داشته باشد.*
1- آیا اهل مطالعه ی کتاب هستید؟
2- بیشتر ترجیح می دهید کتاب را کاغذی مطالعه کنید یا الکترونیکی؟
3- روزانه چه مقدار زمانتان را با کتاب سپری می کنید؟
4- آیا برای مطالعه برنامه ای یا سیری خاص در نظر دارید؟
5- معمولا ماهیانه برای خرید کتاب چقدر هزینه می کنید؟
6- آیا ترجیح می دهید یک کتاب را خریداری کنید یا از کتاب خانه امانت بگیرید؟
7- لطفا کتابی را که اخیر مطالعه کرده اید، نام ببرید؟
-: کتابهایی که اخیراً از فروشگاه جبهه کتاب خریداری کرده ام!
1- نامه های یواشکی: از سید زهرا برقعی که از وبلاگ تا اینجا خوانده ام معرفی شد و مشتاق شدم در ماه رمضان این کتاب را بخوانم.
2- آقا مصطفا : خاطراتی از زندگی و شهادت دانشمند شهید مصطفی احمدی روشن
2- محور کوه خان: روایت نورعلی غریبی از بانه؛ تابستان 63
3- تا روز هشتم: روایتی کوتاه از عملیات والفجر8
4- انژی اتمی: روایت کمین مجنون و فاو؛ زمستان 64
****
کتاب های محور کوه خان و نامه های یواشکی را مطالعه کرده ام و به دوستان اهل کتاب پیشنهاد می کنم این کتاب ها را بخوانند.
*کتاب های خواندنی را باید خرید*
بچه تازه راه رفتن را یاد گرفته بود.
مادر موانع را از سر راه کودکش بر میداشت تا کودکش، پاره تنش ، جگر گوشه اش زمین نخورد.
حال از مادر مهربانتر ، از پدر دلسوز تر، از برادر نزدیکتر، از رفیق رفیق تر، از همه بزرگتر؛ مانعی بس بزرگ را از سر راه فرزند انسان برداشته است.
آن انیس بی مونسان...
آن رفیق بی رفیقان....
آن همدم تنهایان...
همان معبودی که جز او کسی را لایق خدایی نیست
همان خدای رحمت و مغفرت
همان خدای زیبایی ها
همان خدای با عظمت
آری همین خدای خوب خودمان را می گویم...
شیطان را، آن موجود رذل و کثیف، همان دشمن قسم خورده را زندانی کرده است.
تا مبادا در این ماه بنده عزیزش، آن بنده ناتوان و ضعیفش، همان بنده فراری و توبه گذارش دوباره زمین بخورد و دلش زخمی عمیقی بردارد...
عجب خدایی با آن همه جلال و جبروت هنوز هم بفکر جراحات قلبهای بندگانش است.
رسول خدا (صلى الله علیه و آله) فرمود:
اگر بنده «خدا» میدانست که در ماه رمضان چیست [چه برکتى وجود دارد] دوست میداشت که تمام سال، رمضان باشد.
بحار الانوار، ج 93، ص 346
- صد بار باید بنویسی... تا یاد بگیری و دیگر اشتباه نکنی
انگار خدایم را گم کرده ام ، خودم راباید جریمه ای کنم...
باید صد بار، خدای واقعی ام را بخوانم... تا یاد بگیرم خدایم کیست!
پاک ومنزهی! ای خدایی که جز تو معبودی نیست
فریاد فریاد برهان مارا از آتش ای پر وردگار من
«سُبحانَـکَ یا لا ِالهَ اِلا اَنتَ، اَلغَوثَ اَلغَوثَ خَلِّصنا مَنَ النّارِ یا رَبّ»
*دعای جوشن کبیر*
این پیرمرد غذا نخورده است
یادم هست من کودک بودم، روزی پیرمردی برای باغچه ی منزل ما خاک آورد.ماسر سفره بودیم که او آمد. امام گفتند که این پیرمرد ناهار نخورده است.غذای ما زیاد نبود.بعد بشقابی از توی سفره برداشتند و خودشان چند قاشق از غذایشان را در بشقاب ریختند و به ما گفتند:«بیایید هر کدام چند قاشقی از غذای خود را در این بشقاب بریزید تا به اندازه ی غذای یک نفر بشود.»
ما که آن روز غذای اضافی نداشتیم، به این ترتیب غذای آن پیرمرد را آماده کردیم. در عالم بچگی آن قدر از این کار خوشم آمد که نهایت نداشت.[1]
این دروغ است
در پاریس، برخی اصرار داشتند از زندگی امام در یک شبانه روز فیلمبرداری کنند؛ من جمله از سفره غذای ایشان.امام فرمودند: « این طوری که شما می خواهید سفره بچینید، دروغ است. زیرا در سفره ما پلو و گوشت و خورشت هم هست. شما می خواهید اینها را نادیده بگیرید و یک سفره ساده درست کنید، این دروغ است.»[2]
تعطیلی غیر منتظره
زمستان سال 62 امام دو هفته ملاقاتهایشان را قطع کردند. من تلفنی از جناب آقای رسولی سوال کردم، که چی شد امام مجددأ ملاقاتشان قطع شد؟ فرمودند از روزی که امام شندیدند در غرب کشور کمبود نفت وجود دارد [چون آن سال زمستان سرد بود] دستور دادند بخاری های جماران را خاموش کنند، لذا امام به شدت سرما خوردند.![3]
............
چند روزی که مشغول به مطالعه خاطرات این مرد بزرگ شده ام احساسی عجیبی دارم،این احساس یک پویایی خاص خودش را دارد. تا چند روز پیش اگر می گفتند امام، شاید ساده از کنارش می گذشتم، اما چنان با خاطراتش مأنوس شده ام که هر چند ساعتی دلم برایش تنگ می شود و برای رفع دل تنگیم شروع میکنم به مطالعه درباره شخصیت این بزرگوار...ای کاش حضورش را درک کرده بودم!!
هر چه فکر کردم چیزی در مورد این مرد بزرگ به ذهنم نرسید الا اینکه بگویم: امام نقش بازی نمی کرد، امام فقط خودش بود. همین!
همکاری!!
امام را در کوتاه ترین جمله توصیف کنید! اگر توصیفات از خودتان باشد هم بهتر هست.
............
[1] : فریده مصطفوی- کتاب پرتوی از خورشید، ص
[2] : آیت الله سید محمد موسوی- پابه پای آفتاب،ج5، ص 287
[3] : علی محمد بشارتی- مهدی سیرت،ص83
پس از انقلاب دانش آموزان سرخ پوست مدرسه راهنمایی مرکزی اسپرینگ دال، در ایالات آرکانزاس آمریکا، نامه ای به حضور امام خمینی(ره) می نویسند و با ارسال یک جفت جوراب کهنه به عنوان هدیه از طرف دانش آموزان مدرسه، از امام می خواهند که یک شیء شخصی خود را هر چند یک جوراب کهنه باشد به عنوان یادبود برای آنها ارسال دارد.
امام که از اوضاع مردم سرخ پوست و سیاه پوست آمریکا در جریان است.همراه جواب نامه یک جلدکتاب برای آنان می فرستد که نشان دهنده تعالی وترقی انسان درمطالعه کتاب است، نه در نگهداری یک لباس کهنه
اما پاسخ امام:
بسم الله الرحمن الرحیم
فرزندان عزیز خوب دبیرستان اسپرینگ دال ایالت ارکانزاس آمریکا
نامه محبت آمیز و هدیه ی ارزشمند شما عزیزان را دریافت نمودم. من می دانم که سرخ پوستان و سیاه پوستان در فشار وزحمت هستند. در تعلیمات اسلام فرقی بین سفید و سرخ و سیاه نیست، آنچه انسانها را از یکدیگر امتیاز می دهد تقوا و اخلاق نیک و اعمال نیک است. از خداوند بزرگ می خواهم شما فرزندان عزیز را موفق کند و به راه راست هدایت فرماید. یک جزوه از کلمات نصیحت آمیز پیامبر بزرگ اسلام را که برای کودکان ایران هدیه داده اند برای شما عزیزان می فرستم و به شما دعای خیر می کنم. امید است در ارزشهای انسانی موفق باشید.
.........
جهت مطالعه نامه عاشقانه امام خمینی(ره) به همسرشان به اینجا مراحعه فرمائید.
و نیز جهت مطالعه مجموعه نامه های امام خمینی به همسرشان سرکار خانم خدیجه ثقفی به اینجا مراجعه فرمائید.
.......
........
سوال؟؟!!
به نظر شما چرا امام در نامه به دانش آموزان آنها را به اسلام دعوت نکرد؟(نظراتتان را با جان دل می خوانیم)
........
منبع: کتاب خورشید قرن، ص 56و 57
یا انیس من لا انیس له
چند روزی تا سالروز رحلت جانسوز رهبر کبیر انقلاب ، میزبان نگاه گرمتان هستیم. امیدواریم بتوانیم برگی از کتاب سیره این مرد بزرگ ، رهبر ظلم ستیز، امام خمینی (ره) برگیریم و آن را سرلوحه اعمالمان قرار دهیم.ان شاءالله
من ندیدم در طول زندگی، امام به خانمشان بگویند: در را ببندید. بارها و بارها می دیدم که خانم می آمدند و کنار آقا می نشستند؛ ولی امام خودشان بلند می شدند و در را می بستند وحتی وقتی پا می شدند، به من هم نمی گفتند که در را ببندم. یک روز به آقا گفتم: «خانم که داخل اتاق می آیند، همان موقع به ایشان بگویید در را ببندند.» گفتند: « من حق ندارم به ایشان امر کنم!» حتی به صورت خواهش هم از ایشان چیزی نمی خواستند.[1]
متأسفانه دیده می شود در خیلی از خانواده ها ، مرد به دلیل 
مرد بودن یا به عهده داشتن مسئولیت اقتصادی خانه ، طوری رفتار می کند و دستور هایی صادر میکند که انگار زن را به اسیری آورده است.و خیلی اوقات در خانواده ها برسر ریزترین مسائل آنچنان زن و شوهر با هم بحث می کنند که اگر همان وقت را برروی مثلا یک کار علمی میگذاشتند مسلما به نتیجه خیلی مطلوبی می رسیدند.
عاملی که در خیلی از خانواده ها بعنوان یک عنصر کمرنگ شده وجود دارد ایثار است. مرد در برابر همسر و زن در برابر شوهر خود ایثار به خرج نمی دهد تا این ایثار باعث الفت و پیوند عاطفی قوی بین اعضاء خانواده شود.
پیامبر اکرم (ص) : یکدیگر را به رفتار نیک با زنان سفارش کنید.
....
[1] : خانم زهرا مصطفوی، دختر امام، برداشت هایی از سیره ی امام خمینی(ره)، ج1،ص85
الهام گرفته از کتاب ( خانواده و امام خمینی ، حسنعلی میرزا بیگی)
ای کاش می شد برای حروف و کلمات رنگ انتخاب کرد.
مثل آب ، که رنگش آبی ؛ آتش، سرخ و سبزه که سبز است.
آن وقت به نظر شما کلمه انتظار چه رنگی میگرفت؟
همه ما از انتظار دم میزنیم و ادعای منتظر واقعی داریم اما
....
خودم را مثال میزنم.
من که ادعای منتظری ام گوش فلک را
کـَر کرده،آیا برای ظهور
امام زمانم (عج) کاری هم کرده ام؟؟!!
آی رفقا... در عصری
زندگی میکنیم که دسترسی به گناه خیلی راحت وآسان است
مبادا راه را اشتباه برویم. عالم اکنون برای رسیدن به خدا تنها یک راه دارد. و آن هم
فرزند زهرا(س) مهدی صاحب الزمان است.
یادمان باشد وجود غیبت یک امتحان است. هر لحظه ممکن است وقت امتحانت
تمام شود.آیا برای تحویل آماده ای؟
امام موسی کاظم علیه السلام می فرمایند: « هنگامی که پنجمین فرزندم غایب شد،
مواظب دین خود باشید تا کسی شما را از آن بیرون نکند. برای این غیبت آزمونی است
که خداوند با آن بندگانش را امتحان می کند. »[1]
بارو بندیل را بسته ایم برای حرکت. بالاخره وقت حرکت فرا رسید.
چقدر سخت است از این امتحان سنگین الهی سخن گفتن. دانش آموزی را می مانیم
که پس از عمری تنبلی، آماده پاسخگویی فقط به یک سوال شده است. مختار است الان
این
سوال را بشنود یا
روزی دیگر. اما سوال فقط یکی است و امتحان فقط یک مرتبه
. مردد است آیا پاسخ سوال را خواهد دانست یا خیر. دلهره دارد، قلبش می لرزد.نکند
سوال گیج کننده باشد. نکند عجله به خرج داده باشد. نکند از پاسخ در بماد.
ماندن مساوی است با یک سال بیهوده، یا چند سال! به اندازه عمری که کرده ای....
دستهامان می لرزد. ای کاش قبل از آمدن بیشتر فکر می کردیم. قبل از اعلام آمادگی
برای پاسخ به سوال، همه دروس را یک بار دیگر مرور می کردیم،حتی همه زندگی را.
به همین خاطر است که حجاج در حین حرکت، پستی و بلندی های زندگی را صاف و
صوف می کنند. بدی ها را ، کجی هارا، سستی هارا و کاستی ها را.
...اگر دیر می آمدیم ترس این را داشتیم که پرونده مان سیاه تر شود و از پاسخ سوال هر
لحظه دورتر و غافل تر شویم. حال که زود آمده ایم ترس این را داریم که در امتحان بمانیم.
برگرفته از کتاب یار کجاست؟ از آقای رحیم مخدومی که الحق والانصاف چه زیبا دلهره یک زائر قبل از زیارت خانه خدا را به تصویر می کشد.
خدا مرا به خانه اش خوانده است اما لباس وجودم برای مهمانی رفتن به خانه خالق چرک و کثیف است.
گیرم این مشکل درست شد و رفتم. شرم دارم از اینکه باز گردم و باز شروع کنم به عهد شکستن.
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) : طَلَبُ الحَلالِ فَرِیضَةٌ عَلَی کُلِّ مُسلِمٍ و مُسلِمَةٍ
کار کردن برای کسب مال حلال، بر هر مرد و زن مسلمان واجب است.
جامع الاخبار، ص 389، حدیث 1079
مقدمه: متن این نامه را بدقت بخوانید این نامه روایت صادقی از زندگی یک مرد 50 ساله است که به یکی از مسئولین شهرستان نوشته .... من این مرد را کامل می شناسم؛ معتاد هم نیست و قصد جمع کردن کمک مالی برای این شخص هم ندارم، باور یا باور نکردن این نامه هم با خود شما؛ هدفم از نوشتن این نامه فقط این است که....
با عرض سلام و خسته نباشید خدمت ******** محترم شهرستان ***
اینجانب عبدالرسول******دارای 6 فرزند ، از مردم همین شهرستان می باشم؛ بنده مخارج زندگی خود را از راه کارگری و نان حلال بدست می آورم و هیچ راه درآمدی جز کارگری نداریم؛ چندماهی می باشد که صبح تا ظهر به دکه[1]رفته و دسته خالی به خانه باز می گردم و به سختی به امورات خانواده خود می رسم.
بدلیل نبود کار، داشتن فرزند مدرسه ای، فشار مخارج زندگی و گرانی کالاهای مایحتاج اقدام به نوشتن نامه به جنابعالی نمودم و آن قدر دستم خالی است که پول قبوض آب و برق و گاز را هم بدهکارم و امکان دارد همین روزها اقدام به قطع آنان نمایند. بیماری بر خود و خانواده ام بسیار فشار آورده و بخاطر نبود پول نمی توانیم به دکتر مراجعه کنیم و بخاطر آبرو مندی نمی توانیم دستمان را جلو هرکس دراز کنیم.
خواهشمندم در صورت امکان؛ اینجانب را در شغلی معرفی کرده تا شرمنده زن و فرزندانم نباشم.
ان شاءالله که در سرای آخرت؛ شرمنده در پیشگاه حق تعالی نباشیم. به امید خدای متعال دعای خیر خود و خانواده ام بدرقه راهتان باشد.
ومن الله توفیق
عبدالرسول ******
[1]دکه: [ در زبان عامیانه و شهر ما به محلی گفته می شود که همه کارگرها که آنروز بیکار هستند صبح زود مثلا ساعت6:30 به اون مکان می روند و منتظر می نشینند تا احیانا کسی به کارگر نیاز داشته باشد و به اونجا مراجعه کند و بین این همه کارگر یکی دونفر انتخاب کند و به سرکار کارگری ببرد، در ضمن دوستان همشهری میدانند که این دکه که عرض کردم ساختمان و یاچیزی دیگری نیست، کارگرها در انتظار در پیاده رو می نشینند تا کار گیرشان بیاید. ]
هدفم از نوشتن این مطلب این بود که مسئولان بدانند که چقدر مسئول هستند. و یادشاان باشد که کم کاری بعضی از آنان پای جمهوری اسلامی ایران نوشته می شود.و تلنگر بود برای خودم که اگر روزی در این کشور مسئولیتی گرفتم بدانم در قیال چه کسانی مسئولم.
خدایا ما را در همه حال به راه راست هدایت کن...
پ ن: یاد داستان مرد ناشناس در کتاب داستان و راستان شهید مطهری افتادم. که امیر المومنین بعد از روشن کردن تنور صورتش راجلوی آتش میگیرد و می فرماید بچش! بچش طعم آتش را...
رسول الله (صلی الله علیه و آله) : اَلْعِبادَةُ عَشَرَةَ اَجْزاءٍ تِسْعَـةٌ مِنْها فی طَلَبِ الْحَلالِ
عبادت ده جزء است که نه جزء آن در کار و تلاش برای به دست آوردن روزی حلال است.
از یاد فقرا غافل نشویم.
برای درک بهتر صحنه بادکردن یک توپ را در نظر بگیرید. از لحظه ای که شروع میکنند بادش کنند و هر لحظه بزرگ و بزرگ تر میشود و بعد که خوب بزرگ شد. سوزنی تیز در توپ فرو کنند و با چه سرعت تمام بادش خالی می شود.
حال به اصل مطلب می پردازم.
با خود نشسته بودم و حساب می کردم دیروز این کار رو کردم، امروز اون کارو کردم، چند روز پیش فلان کار بزرگ رو انجام دادم....واسه فلانی فلان کار رو کردم؛ هر لحظه داشتم بزرگ و بزرگ تر میشدم، کاملا حس میکردم.
یکی؛
دوتا...8 تا....30 تا... اوووه چندتا قصر دارم غیر از اون ثوابایی که انجام
دادم ویادم نبوده حساب کنم. در اوهام خودم غرق بودم و داشتم ثوابای 
خودم رومیشمردم؛ خوشحال بودم حاسبوا نفسکم قبل ان تحاسبوا [1]
رو انجام دادم.به خودم دلداری میدادم با این همه کار خوب که کردم دیگه هیچ گناهم باقی نمونده همش به خوبی تبدیل شده.برنامه روز اول بهشتمو هم میریختم. روز اول موز و انگور بخورم، روز دوم شیر و عسل ، روز سوم...
یه فکر عالی هم به ذهنم رسید که خیلی باهاش حال کردم.
«حتما با این همه کار خوب هم که انجام دادم پیش خدا آبرویی هم دارم ، چندتا از رفیقام که توی جهنم هستن رو شفیع می شم و میارمشون بهشت ؛ قصر که زیاد دارم 10 تا از قصرام واسه خودشون.اصلا دور هم تو بهشت هستیم و حسابی صفا میکنیم»
پای سیستم دنبال عکسی میگشتم، تمام پوشه عکسارو چک کردم. به یک پوشه که رسیدم مثل همون سوزنه بود، دقیقا حس کردم هر لحظه دارم کوچیک و کوچیک تر میشم.
دوباره نشستم حساب کردم اما ایندفعه نتیجه عکس بود.
تعداد قصرای آتشین که در قهقرای جهنم درست کرده بودم خیلی زیاد بود.
عذاب هام متعدد بودند. از هر نوع عذاب های ذکر شده واسه نمونه یکی داشتم. کوله ای داشتم سنگین سنگین،پر از گناهان زشت!
از اونا زشت تر روسیاهی گناهانی بود که در محضر خدا با پر رویی انجام داده بودم و در قبالش هیچ توبه ای نکرده بود.حسابی سنگین و روسیاه بودم که حد نداشت.
اون لحظه حس کردم روی سنگ غسالخانه هستم و دیگر توبه ام اثر ندارد.
بیا تا برآریم دستی ز دل که نتوان برآورد فردا ز گل
به فصل خزان درنبینی درخت که بی برگ ماند ز سرمای سخت
برآرد تهی دستهای نیاز ز رحمت نگردد تهیدست باز
مپندار از آن در که هرگز نبست که نومید گردد برآورده دست
قضا خلعتی نامدارش دهد قدر میوه در آستینش نهد
همه طاعت آرند و مسکین نیاز بیا تا به درگاه مسکین نواز
چو شاخ برهنه برآریم دست که بی برگ از این بیش نتوان نشست
خداوندگارا نظر کن به جود که جرم آمد از بندگان در وجود
گناه آید از بندهٔ خاکسار به امید عفو خداوندگار
کریما به رزق تو پرورده‌ایم به انعام و لطف تو خو کرده‌ایم
گدا چون کرم بیند و لطف و ناز نگردد ز دنبال بخشنده باز
چو ما را به دنیا تو کردی عزیز به عقبی همین چشم داریم نیز
این دفعه دیگر خجالت نکشید با گریه وزاری دستانش را بالا بردو گفت خدایا غلط کردم من طاقت جام بلا ندارم. خدایا!! مامانم رو بهم پس بده...خـــــــــــــــــدا خدا....
*
بعد از سلام نماز، دستش را کمی بالا آورد. از دوستانش خجالت می کشید اما چاره ای نداشت بالاخره دلش رضا داد و دستش را بالا گرفت و زیر لب گفت...
هرکه در این بزم مقرب تر است جام بلا بیشترش می دهند
خدایا میشه کمی از این جام بلا به من هم بدی تا از مقربین به درگاهت بشم. الهی آمین!
و گاهی حکایت ما این طور است از خدا چیزی می خواهیم که در قد و قواره و اندازه ما نیست...
خدا رحمت کند آیت الله مجتهدی تهرانی، ایشون می فرمایند:
بابت این که مدتی بین شما دوستان نبودیم عذر می خوام.
انشاءالله که بتونم باز هم از مطالب گهربار شما بزرگواران استفاده ببرم.
دقیقا 4 ماه پیش رفتیم طرح ولایت کشوری،واقعا جای تمامی دوستان خالی،عالمی داشت واسه خودش...
هر وقت یاد خاطرات اون 48 روز طرح ولایت می افتم دلم میگیره،طرح ولایت واسه خودش بهشتی بود،بهشت.
واقعا انسان مجالی پیدا میکرد واسه خودسازی دلم برای اون روزا حسابی لک زده...
بگذریم!بهمون پیام کردند که ممکن هست توی طرح ولایت بریم دیدار رهبر؛ ومن هم بعد از دریافت اون پیام ویک روز قبل از اعزام به طرح پست قبل رو نوشتم. و یکی از آرزوهای ما اونجا این بودیم بریم دیدار حضرت آقا اما مثل اینکه لایق نبودیم.ولی بجاش تونستیم یار ورفیق حضرت آقا، علامه مصباح رو زیارت کنیم و حداقل دست خالی از طرح نیاییم
اما امروز،... موضوعش مفصله
ولی زنگ زدن که نام پدرت چیه...من هم گفتم و بعد بدون هیچ مقدمه ای پرسیدن که دلت میخواد حضرت آقا رو ببینی؟
من هم گفتم کی دلش میخواد که ایشونو زیارت نکنه...بعد گفت بین چند نفر قرعه کشی کردیم و اسم شما در اومده وفردا صبح ساعت 5:30 حرکت هست.
دوستانی که واسه پست قبل کامنت گذاشتن من تمام کامنتهاتونو خوندم و مطمئن باشید اونجا بیادتون خواهم بود...
حلال بفرمائید.
یه عذر خواهی : مدتی هست بخاطر مشغله های فکری وکاری از نوشتن معذوریم باز هم حلال بفرمائید.
چند مدتی نیستم وممکن هست این غیبتم به یک ماه هم بکشه وشاید هم بیشتر.
اول حلال کنید،دوم حلال کنید،سوم دعا کنید
دیشب پیام دادن که ممکن بریم دیدار آقا...
از دیشب تا حالا خیلی خوشحالم...
یه سوال عمیق:
اگر یک روز بهتون بگن میتونید با مقام معظم رهبری خصوصی صحبت کنین،
اولین جمله ای که به ایشون میگید چی هست؟
یا انیس من لا انیس له
میمری، تورا در قبری سخت و زبر می خوابانند. کوله ای گل وخاک بر رویت میریزند که نتوانی فرار کنی.
تنهای تنها ، در گوشه ی تاریک نشسته و به اندام بی جان خودت زل زده، از بس که داد و فریاد کرده ای که من را تنها نگذارید دیگر نای گریه کردن را نداری.
کم کم پرده سیاه شب زمین را سخت در آغوش میگیرد و صدای جیرجیرک ها سکوت غمناک قبرستان را خورد و ریزریز می کند.نمناکی و تنگی قبر حالتی خفه کننده دارد و تورا در بهت قرار میدهد. حالتی خفه کننده به تو دست می دهد چنان که گویی سالهاست که نفس کشیدن را فراموش کرده ای. آن قدر بدنت را دوست داری که نمی توانی برای فرار از شر عذاب های قبر او را تنها گذاشته و به جای دیگر بروی، ترس از عذاب قبر و گناهانت روح جوان اما سیاهت را تکه تکه میکنند ومانند خوره به جانت می افتند. بدنت پس از ساعتی فشار هایی می بیند، آن قدر سخت که گویی هر چه شیر مادر در زمان نوزادیت خورده ای از اندامت بیرون زده و آن قدر در فضای غربت زده به تو سخت میگذرد که با خودت میگویی؛ دیدی نه پدر! نه مادر! نه خواهر! نه برادر! نه قوم! نه خویش! نه غریب؛ هیچ کس و هیچ کس به دادم نمیرسد.
اینجاست که میفهمی تنهایی یعنی چه، اینجاست که میفهمی که شیطان بدردت نمی خورده، وحسرت روی حسرت
نگهبان قبرستان آمده است تا بیل جامانده، بر سر قبرت را بردارد. دل خوش میکنی و دست به دامن نگهبان غسال میشوی! اما چه فایده اوهم مثل بقیه نمی شنود، انگار که مادرزاد کر بوده است.
دیگر ترس تمام وجودت را فرا گرفته، دائم به فکر آینده شومی که برای خودت رقم زده ای می افتی وگریه و زاری میکنی، با خود میگویی ای کاش در دنیا گناه نمی کردم و اطاعت خدا میکردم. اما چه فایده دیگر دیر شده است.آن قدر ترس رعشه بر اندامت می اندازد که جز با بردن نام خدا کلمه ای یاد نداری.
اما ندایی در گوشت زبانه میکشد و رعشه اندامت را پس از شنیدن این آیه شدیدتر میکند، وآن چیزی نیست جز عذاب الحمیم.
خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَى سَوَاء الْجَحِیمِ (47) ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِیمِ (48) ذُقْ إِنَّکَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْکَرِیمُ (49)
(به مأموران دوزخ فرمان داده میشود): این کافر فاجر را بگیرید و به میان دوزخ پرتابش کنید . (47) سپس بر سر او آب جوشان بریزید ( تا بر عذاب و دردش افزوده گردد ) (48) ( و به وى بگویید) بچش که تو همان نازپرورده گردن کشى هستى (49)
سوره مبارکه دخان آیه 47-49
یادمان باشد مرگ نصیب همه می شود حتی ما.و یادمان باشد این دنیا کاری نکنیم که فردا در قبر سردر گم بمانیم.
کسی با شناسنامه مسلمانی به بهشت نمیرود، مسلمانی به عمل است و تا دیر نشده دست به کار شویم.
خدا با آغوشی باز منتظر ماست. چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید، آغوش خدا را با آغوش آتش وعذاب جهنم معاوضه نکنیم.
ـــــــــــــبی ربطــــــــــــــــــــ :
شیطان بیست وچهار ساعته مواظب شماست، داداش جون!
او تورا می بیند وتو او را نمی بینی، ولیکن همین که از ذکر خدا غافل شدی؛ در دام شیطان می افتی...
*از کتاب چند جمله برای دل تو داداش جون -آیت الله حق شناس تهرانی(ره)*
بخش معرفی :
به این لینک سلوک سجادیه مراجعه فرمایید. مطالب زیبایی در این وبلاگ نشر داده شده است.
سلام علیکم به همه دوستان، خدا رو شکر؛ هفته پیش امتحاناتم تموم شد. باهر ذلتی بود گذروندم ؛ توی این هفته برای وبلاگ چند تا موضوع در نظر گرفته بودم که طی چند تا پست بزارم، اما وقتی دست به کی برد شدم دیدم نه مثل اینکه هیچی بلد نیستم و نشستم حسابی مطالعه کردم و تحقیق و پرسجو کردم، گاهی وقتا یک کتاب 700صفحه ای آسیب شناسی احزاب و جریان شناسی های سیاسی و وقایع مختلف سیاسی که بعدا پستهایی در موردش میزارم خوندم؛ به جرأت میگم در هیچ کدوم از این چندتا کتابای سیاسی پایبندی نسبت به ولایت فقیه برام بارز نشده بود.(البته نمونه از ولایت باوری را در کتاب های دفاع مقدس زیاد دیدم)
اما در عوض دو کلوم حرف با یک نفر یا چند نفر به اندازه این چند کتاب بهم درس ولایت پذیری داد.و بهم یاد داد که ولایت طرفدارانی دارد که من مدعای بی عمل آخرین نفر در این صف آسمانی هستم.امروز میخوام سه تا از اون دو کلوم ها رو بیان کنم
دو کلوم اول
پنجشنبه گذشته، رفته بودم فاتحه خونی یکی از دوستان دانشگاهی رو دیدم ، ایشون از اون دسته آدمایی بود که ولایت فقیه رو قبول نداشت...
خلاصه بعد از سلام واحول پرسی و چند دقیقه بحث در مورد کانداهای شورای شهر؛
گفت : خیلی دلم می خواد برم سپاه به آقا خدمت کنم
من با تعجب نگاهی بهش کردم وگفتم،چی شده ؟ توکه از سپاه خیلی بدت می اومد؟
گفت: تازه فهمیدم آقا چه نازنینی هست، دلم می خواد برم توی سپاه و بشم محافظ آقا و جونمو در راهش بدم
آقا این روزا خیلی دست تنهاست، خیلی مظلوم هست، مرده مرد میفهمی؟!!حیف که تازه شناختمش
دلم می خواست الان پیش آقا بودم وبهش میگفتم : آقاجان من 23سالم هست وتا الان اصلا رأی نداده ام، اما امسال فقط به عشق تو می خوام رأی بدم.
دو کلوم دوم
چند روز پیش با آقا علیرضا(پسر خواهرم) که 6 سالش هست داشتم بازی میکردم، نمی دونم چی شد و موضوع به کجا رفت ولی اصلا ربطی به انتخابات هم نداشت ...
یهو زد تو وادی انتخابات وگفت: دایی ما باید بریم رأی بدیم!
من: چرا باید رأی بدیم؟
آقا علیرضا: آخه اگه ما رأی ندیم، خارجیا خوشال میشن (منظورش همون دشمنان اصلی ما)
من: خب خوشحال بشن، مگه چه میشه؟
آقا علیرضا: [با لحنی تند وعصبی] نــــــــــــــــــــه اگه اونا خوشحال بشن رهبر ناراحت میشه، تو خوشت میاد رهبر ناراحت بشه
دو کلوم سوم
توی صف نونوایی ایستاده بودم، بحث بین مردم کشید به قیمت سیب زمینی و ادامه پیدا کرد و رسید به بالا رفتن قیمت ها، پیرمردی که تازه سر و صورتش رو اصلاح کرده بود و مورچه روی صورتش بکسل باد میکرد و حسابی خوش تیپ بود گفت : اگر همین امروز نون گیرم نیاد و گشنگی بکشم، وسر سفرم غذا نباشه بازهم رأی میدم چون رهبرم تکلیف کرده...
یه مرد مسن هم با متانت گفت : به کوری چیش(چشم) اونایی که نمی تونن ببینن مردم ایران رو پای خودشون وایسن تو انتخابات میرم و مثل زمان جنگ که تنها پسرم رو فرستادم برای مقابله با صدام، حالا هم به وظیفه ام عمل میکنم وجلوی دشمن با همین جان هم که شده می ایستم.
از صف خواهران هم صدایی اومد یه خانم گفت : خدا ذلیل کنه اونایی که نمی خوان بزارن لبخند رو لب آقامون باشه و نمی خوان بزارن مردم جمعه پای صندوق رأی بیان
بلافاصله بعد از تمام شدن حرف خانمه،پسر جوونی که پشت سرمن بود و به احتمال زیاد 3ساعت پای آیینه بوده که موهاشو درست کنه و روی پیرهنش عکس یکی از خواننده های فراری از ایران بود. واصلا در مخیله ام نمی گنجید که او این جمله رو بگه
گفت: برای نابودی دشمنان وسلامتی مقام معظم رهبری صلوات.
وسط صلوات بود که من نوبتم شد ونون بربری رو گرفتم وبا تعجب از صف بیرون زدم.
در طول راه مثل این فیلما سیلی به خودم می زدم، آب میپاشیدم به صورتم، بالا پایین می پریدم (البته نه به این حادی) که نکنه خواب باشم. چون توی این بیست سال عمری که از خدا گرفتم تا الان توی نونوایی همچین چیزی ندیده بودم. ودر راه به خودم فحش میدادم که ولایت مداری به عمل است نه حرف وامروز تو در صف ولایت مدارها آخرین نفر هستی.
واین است که نانوایی محل خلق حماسه میشود
پنجره را باز میکنم . ترسان ترسان شروع میکنم به دید زدن . نمی دانم دنبال چه چیز مهمی میگردم اما هر چه هست برایم با اهمیت است.به ساعت مچی ام که روی میز افتاده است نگاه میکنم.بله! ساعتی است که از وقتش گذشته،نمی دانم چکار کنم،انگار تمام دنیا بر روی سرم آوار شده اند.
مگر طلوع خورشید نشانه امیدواری نبود؟
اما امروز صبح من با دیدن تابش و تلألو نورش نا امید شدم.
امروز صبح آن همه زیبایی، روز های قبل برایم شوم وناگوار شده بودند.
امروز صبح صدای جیک جیک گنجشک ها و هوهوی قمری های وحشی روی تیر چراغ برق مرا شاداب نمی کند.
امروز صبح صدای تق تق چکش خوردن اسکلت فلزی آن ساختمان دور دست مرا بس آزارمی دهد.وروحم را سخت چنگ میزند.
امروز صبح صدای هیس هیس بچه هایی که می خواهند صبح زود طبق رسم چند روزه ی خود برای معلمشان از باغچه ما دزدکی گل بچینند...کلافه ام می کند.
امروز نمی دانم چه شد که دیگر آن گنجشک، پشت پنجره اتاق ننشست وبا ضربه های ممتدش به شیشه پنجره مرا از خواب ناز بهاری بیدار نکرد.
امروز همه چیزهای زیبا برایم ثقیل وغیر باور شده اند.
واین همه بی روحی ونا امیدی نشانه شروع یک روز بدون ادای احترام به خداست.
(نهج البلاغه، حکمت 280)
سلام عرض میکنم به همه دوستان
ممکن است چند مدتی بدلیل امتحانات در فضای مجازی پیدام نشه.
اگر احیانا در تایید نظرات و خدمت رسیدن به وبلاگ شما دوستان کوتاهی شد پیشاپیش از همه شما بزرگواران معذرت می خوام.
وموضوع آخر
دیشب صحبت های آقا رو از تلویزیون گوش میدادم.
بنده خدا با تمام وجود داره مردم رو دعوت میکنه به حضور پرشور در انتخابات.
پس بر مردم ایران ننگ هست اگر بخواهند بخاطر اندک مشکلات در انتخابات شرکت نداشته باشند.و بر بسیجیان ننگ است که بخواهند در این زمینه روشنگری نداشته باشند.
خدایا این ره بر را برای ما تا ظهور مولایمان سالم نگه دار.
ومن الله توفیق
یا انیس من لا انیس له
به اصلاحیه دوستان گرامیمان آقای بهشتی نیا جواد نصیریان
کلام حضرت امیر(ع): "ای فرزند آدم! زمانی که میبینی خداوند انواع نعمتها را به تو میرساند در حالی که معصیتکاری، بترس"
و جایی دیگر حضرتش گفت: "هشدار هشدار!! خداوند چنان پرده پوشی میکند که میپنداری تو را بخشیده است"
هدیه حسن آقا - وبلاگ نسیم آشنا
اول ، دوم ابتدایی که بودم ، ماه محرم می افتاد توی ایام مدارس و فصل زمستون؛ازطلوع محرم تاغروب صفر کسی تخمه نمی خورد.[1] اِلا من،که بچه شیطونی بودم و همیشه ته ِجیبم تخمه پیدا میشد.
از بس که بی بی خانم گفته بود:«روز قتلی[2] تخمه نخور خدا قهرش میگیره و به کمرت میزنهااا ؛ بچه چوب خدا صدا ندارهااا!!! » ، طوری شدکه دیگه جلوش تخمه نمی خوردم که دور از چشمش دلی از عزا در بیارم.
اون قدر این موضوع با گوشت و پوستم عجین شده بوده که توی دو ماه عزا هر وقت از نخوندن درسام امتحانم بد می شد، یاد موضوع "قهر خدا و چوب بی صدا می افتادم" و بر کرسی قضاوت مینشستم و به خودم میگفتم : اون روز نباید تخمه میخوردم ؛ خدا قهرش گرفته و باعث شده من امتحانم بد بشه!!
بچه بودم و ساده ، اون قدر ساده که باورم نمی شد نخوندن درسام باعث بد شدن امتحانم شده، نه قهر خدای مهربون!
اون قدر دلم برای اون سادگی تنگ شده، که حاضرم تمام زندگیم رو بدم، تا بتونم یک روز برگردم به اون دوران؛ روزایی که خوردن تخمه برام گناه کبیره بود و عرش خدا رو می لرزوند.
این روزها این قدر چوب خط گناهام پر شده، که دیگه گناهام به چشمم نمی آد.
این روزها دارم قهر خدا رو حس میکنم و اعتقاد پیدا می کنم، اگه خدا گفته عذاب میفرستم نیاز نیست آتش از آسمون بباره، گاهی وقتا، سلب توفیق یک زیارت، یک عذاب بزرگ برام محسوب میشه، همون که خدا وعده ش رو داده.
خداییش خیلی قهر خدا سنگینه، و سخت تر از اون، لحظه ایه که؛ خدا در برابر این همه گناهام فقط وفقط سکوت می کنه.
و...امروز نظاره گر چوب بی صدای خدایم بودم، فکر می کردم، نیاز دارم باز روی کرسی قضاوت بشینم و باز بخودم بگم...اون روز نباید تخمه می خوردم.
بازهم ساده ام، و هنوز باور نکردم نخوندن درسم باعث بد شدن امتحانم شده؛ نه قهر خدای مهربون!!
*****
[1] : قدیما آجیل و تخمه نشونه شادی می دیدند و چون ماه محرم و صفر ماه غم وغصه بوده مردم حتی نشانه های شادی هم در زندگیشون استفاده نمیکردن.بگذریم که حالا چقدر ایمان مردم تغییر کرده.
[2] : منظور ایام محرم و صفره.
ـــــــــــــبی
ربطــــــــــــــــــــ :(اما خیلی با ربط)
سخت ترین گناهان ، گناهی است که مرتکب آن ناچیزش شمارد
(نهج البلاغه، حکمت 348 )
# سلام به همه دوستان معذرت میخوام که دیر وبلاگ رو به روز میکنم،دوتا دلیل عمده داره
اول بخاطربرخی مسائل من جمله امتحاناتم و ..
دوم مدتی هست که دیگه حوصله نوشتن ندارم نمی دونم چرا!!
# ازهمه دوستان التماس دعا دارم دعا کنید بتونم توی امتحانات (خدایی) سربلند بشم.
نگاه های سنگین مردم روح کوچکش را آزرده وگاهأ زیر فشارهای دلسوزی له می کردند.گاهی هم صدقه سری وزوزی نثار روح چروک خرده اش میکردند.
نگاه هایی که قدم ها او را تماشا و بدرقه اش میکردند. نگاه های پراکنده مردم آنقدر درد آور بود که انگار مجرمی را شلاق می زدند.
از افکار این قوم ترسیده و به خانه پناهنده شد.خانه ای که تا چند ماه قبل پر از خنده و قهقهه بود.اما امروز سکوت عجیبی آن را در آغوش گرفته است.
کلید را که بر روی قفل خانه انداخت،سایه شوم ضعف وناتوانی بر اندام نحیفش سیطره کرد.
باسلامی ضعیف و رنگ و رو رفته وارد خانه شد.
هوای خنک اتاق او را به آرامش ویژه ای می خواند.پلک ها سنگینی میکردند ودیگر طاقت دیدن این همه زیبایی های دنیا را نداشتند.آرام سر را برروی بالشتک بی جانش گذاشت و در دریای اندیشه ها غرق شد.ساعتی بیشتر نخوابیده بود که صدای زنگ تلفن او را از خواب نیمه جان بیرون کشید .
مادر گوشی را برداشت.
طبق معمول خاله زنک بازی های زنان اقوام شروع شده بود.پس از احوال پرسی صدای مادر کمرنگ شد.
چشمان نیمه بسته اش را باز و گوش ها را تیز کرد تا ببینید مادر چه میگوید.
درست حدس زده بود مادر باز گریه میکرد و با لحنی پر از بغض از جوایهای منفی آزمایشات میگفت.
یا پس از آهی سرد تعریف میکرد: دیشب که طفلک از سنگینی قرص ها از حال رفته بودپدرش به دکتر زنگ زد.دکترش گفت:که دیگر کاری از ما برنمی آیدفقط دعا کنید...
دلش گرفت پتو را به سر کشید و آرام آرام اشک ریزان، از خدا طلب مرگ می کرد.
نه اینکه دیگر طاقت درد را نداشته باشد.نه!
از این می سوخت که چند ماهیست خنده را از لبان مادر ربوده
از این می سوخت که امروز پدرش برای دوا ودرمان او ماشینش را فروخته
از این می سوخت که خواهر کوچولوی 4 ساله اش جلوی او دائم روسری سرش می کند تا آبجی زهرا دلتنگ موهایش نشود....
هر روز برای دیدار با خدایش دعا میکرد.
از جشن تکلیف سال قبل تا الان مراقب بود حتی یک نمازش هم قضا نشود.فقط بخاطر اینکه خدا از دستش راضی باشد.
وچه زود خدا دعایش را مستجاب نمود.
از آن روز به بعد خواهر کوچولو هرچه نقاشی می کشد،برای دختربچه های توی نقاشی مو نمی گذارد.
از آن روز به بعد پدر دیگر کمتر می خندد و روز به روز شکسته تر می شود.
از آن روز به بعد هروقت مادر اسم سرطان خون و دختر ده ساله به گوشش می خورد.نقش،برزمین و از دهانش کف می آید.
سلام این مطلب رو به چند دلیل گذاشتم.
1-برای شفای همه مریضا دعا کنیم
2-خدارا در هر حال شاکر باشیم
3-قدر سلامتیمان و زندگی ای که میکنیم بدانیم.
4- فکر نکنیم هر چه سنگه برا پای لنگه،همه به اندازه خود مشکل دارند.
5- در مشکلات خدا را فراموش نکنیم.
6-یادمان نرود*هر که در این بزم مقرب تر است جام بلا بیشترش می دهند.*
7-واگر هم مشکلی برایان پیش آمد معنایش این است که بیشتر به خدا توجه کن نه اینکه از خدا دوری کن
8- به یکدیگر در مشکلات کمک کنیم،نگوئیم این مشکل اوست و به ما ربطی ندارد.
9-این کامنت خانم انسیه مهدوی هم بی اثر نبود.*سلام..موضوع انشاء را برای کسانی بنویسیم که هفت سین هرسالشان را با سین سرطان آغاز میکنند......درپناه حق*
10-مرگ پایان کار مانیست.
و...
ودر آخر
ببخشد طولانی شد.این پست با عکساش زیبا میشه حتما عکسا رو در ادامه مطلب ببینید.
التماس دعا برای همه مریضهامخصوصا کودکان سرطانی
ـــــــــــــبی
ربطــــــــــــــــــــ :
راضی بودن وخرسندی؛همنشین خوبی در زندگی است.
(نهج البلاغه، حکمت 132)
یکی نیست بگوید با تسلیت گفتن؛غم دل ایتام تسلی پیدا نمیکند،نمی داننداسم مادر که می آید خود به خود،دلت میگیرد.
این روزها عجب حالی دارد دل ها
وقتی روضه خوان روضه کوچه را میخواند؛بلند فریاد میزند:
سادات گوشهاتونو بگیرید وادامه می دهد...
وقتی روضه خوان روضه در و دیوار را میخواند به احترام میگوید:
یابن الحسن جسارت منو ببخش وادامه می دهد...
وقتی میخواهد داستان خداحافظی حسنین را تعریف کند رعایت حال بچه سیدهای مجلس را میکند
اما آن روزها نتنها احترام بچه های حضرت زهرا را نگه نداشتن حتی برای حرف پیغمبرشان هم احترام قائل نشدند.و فاطمه را آزردند.
همه ایناها یک طرف آن وصیت مادر هم یک طرف؛این جمله از وصیت بد آتشی به دلم انداخت:
اِنِّی اُوصیکَ اَنْ لایلِی غُسْلِی وَ کَفَنِی سِواکَ وَ اِذا اَنَا مِتُّ فَادْفِنِّی لَیلاً وَ لا تُؤذِّنَّنَ بِی اَحَداً...
همانا من تو را وصیت می کنم که غسل و کفن کردن مرا کسی غیر از تو انجام ندهد و وقتی وفات کردم، مرا شب دفن کن و هیچ کس را خبر نکن...
«غسلنی باللیل کفنی باللیل دفنی باللیل » این باللیل ها میکُشد مــــــــرا
الهــی بمیرم؛مادر چه کشیدی از دست این مردمــان؟؟؟
فقط نه اینکه پدر را غمت ز پا انداخت
که مجتبای تو را نیز از نوا انداخت
نبودن تو چه بر روز خانه آورده
که زندگانی ما را هم از صفا انداخت
چه قدر تلخ و عجیب است بازی دنیا
ز مادری دو سه تا بچه جدا را انداخت
قسم به حُرمت آن چادری که خاکی شد
و شعله بر جگر زخم مجتبا انداخت
خدای نگذرد از آن حسود کور دلی
که سنگ جانب آئینۀ خدا انداخت
هنوز گرم سخن بودی و تو را نامرد
چه بی هوا زد و یکباره از صدا انداخت
تمام دور و برم خاک بود و گرد و غبار
چه با شتاب تو را بین کوچه ها انداخت
عجب کشیده پُر قدرتی که بر رخ تو
به مدت نود و پنج روز جا انداخت
تو کوه بودی و سیلی که بر زمین نزدت
تو را توسط آن ضربه های پا انداخت
چگونه زد که سرت خورد گوشه دیوار
همینکه پرت شدی گوشواره را انداخت
علی صالحی
ـــــــــــــبی ربطــــــــــــــــــــ :
خدایا لعنت کن نخستین ستمگری را که بزور گرفت حق محمد و آل محمد را و آخرین کسی که او را در این زور و ستم پیروی کرد.
دوره راهنمایی که بودیم،دو موضوع،از موضوع های ثابت هر سال در درس انشاء بودند.
یکی ، تایستان خود را چگونه گذراندید و دیگری تعطیلات عید خود را چگونه گذراندید.
وبرایم جالب بود با این که موضوع تکراری وکلیشه ای بود اما خاطرات هیچگاه تکراری نشد.
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع انشاء: عید خود را چگونه گذراندید؟
ای نام تو بهترین سرآغاز بی نام تو نامه کی کنم باز
سالی که گذشت سال کبیسه بود،مادر خانه یک هفته ای سردرگمی داشتیم،نمی دانستیم سه شنبه عید هست یا چهارشنبه،بین علمای خانواده اختلاف نظر پیش آمده بود.
پدر میگفت اخبار گفته 72ساعت مونده به عید وحسابش که میکرد،عید چهارشنبه میشد.
مادر نه،میگفت : زن بقال سر کوچه گفته که زن حسنی*(این فامیل حقیقی نیست) که تو اداره برق هست گفته سه شنبه عید هست.
دیگر اعزای خانواده هم هرکسی به جبهه ای می پیوست،خلاصه جبهه چهارشنبه بر جبهه سه شنبه چربید.
صبح چهارشنبه بود که برای فرار از خانه تکانی، به خانه عمه خانم پناهنده شدم.
بیست دقیقه ای مانده بود به تحویل سال و طبق رسم هر ساله باید میرفتیم گلزار شهدا و سال خود را آنجا تحویل میکردیم ،طبق معمول این برادر خوش قول ما دیر کرده بود،عمه خانم از بس که روی مخ بنده رژه رفت وبدون وقفه جمله "الا دیدی دیر شد" را تکرار کرد که منم گاه گداری با او تکرار میکردم و قهقهه میزدم.
(الا دیدی دیر شد؟بهتون پیشنهاد میکنم 6بار سریع پشت سرهم تکرار کنید جالب هست.)
برادر سروقت رسید 15دقیه مانده به تحویل سال،باسرعت برق بلکه کمی بیشتر وسائل سفره را سوار ماشین کردیم.رکورد را شکستیم3دقیقه ای امامزاده حسن بودیم .
باز عمه خانم شروع کرد به رژه رفتن اما این بار با جمله ای به روز تر "الا دیدی سبزه یادمون رفت؟"
به دنبال آن دخترک سبزه فروش که سال قبل سبزه میفروخت، تمام گلزرا و امامزاده را گشتم، او را پیدا کردم
امسال آن دخترک قد کشیده بود.فکر کنم به سن تکلیف رسیده بود چون چادر مشکی به سر داشت،و تعداد سبزه هایی که برای فروش گذاشته بود نسبت به سال قبل بیشتر شده بود امسال هم مثل پارسال لباس نو نداشت.
امسال دخترک تغییر دیگری هم کدره بود او از نگاه مردمانی که او را ورنداز میکردند و با نگاهشان او را تحقیر میکردند،فرار میکرد و دورتر از سبزه هایش می ایستاد وتا زمانی که خریدار برای سبزه ها پیدا نمیشد به سمت صندوق فروش سبزه ها نمی آمد.
سبزه را خریدم وآمدم ،پیرمرد دقایقی قبل از تحویل سال چندبار پشت بلندگوها این دعای تحویل سال را دوره کرد، واقعا صدای زیبا هم نعمتی هست که به هرکس نمی دهند،اما ظاهرا پیرمرد سالهاست که از این نعمت بی بهره مانده است.
تلویزیون امسال هم همان تلویزیون بود اما، امسال یادشان رفته بود آنتن تلویزیون را باخود بیاورند تا تصویر حضرت آقا که هیچ حداقل سخنانش واضح وبدون برفک پخش شود.اینجاست که میگن سال به سال قربون پارسال
پس از اعلام تحویل سال 92 هرکسی مشغول کاری بود از رو بوسی بگیرید البته از نوع محارم تا خوردن میوه ها وشیرینی ها.12دقیقه از سال 92 میگذشت که من با 37 تا ونصفی آدم روبوسی کردم.تأکید میکنم همگی جزو محارم بودند.واقعا این هم رکوردی بود که میبایست در گینس چاپ شود.اما کیست که قدر بداند.آن نیم نفرش هم بچه3ساله ای بود که شیرینی به من تعارف کرد.
راستی دوستان یادم رفت سلااااااام....
حتما بنویسید که عید خود را چگونه گذرانیدید...
این هم عکس واقعی دخترک سبزه فروش قصه ما
بقیه عکس های تحویل سال 92 در ادامه مطلب
ببخشید اگر این پست کمی به پست قبلی شبیه هست اما چکار کنم ...
ـــــــــــــبی ربطــــــــــــــــــــ :
به روزگار دشنام ندهیدکه روزگار همان خداست(زیرا وقتی به روزگار بد میگوئید در حقیقت به تقدیر وتدبیر خدا اعتراض میکنید).
(ازسخنان حکیمانه رسول خدا(ص)-کتاب گلستان حکمت)
یا مقلب القلوب و الابصار ، یا مدبر الیل و النهار، یا محول الحول والاحوال ، حول حالنا الا احسن الحال
**سال یک هزارو سیصد و نود ویک،سال حمایت از کار وسرمای ایرانی بر همه مردم ایران مبارک باد**
صدای بلند صلوات مردمی که سال جدید خود را بالای قبور شهدایشان تحویل کرده بودند بلند شد.
فیلم سخنرانی حضرت آقا در حرم امام رضا از تلویزیون 21اینچی که درصحن امامزاده حسن(ع) گذاشته بودند در حال پخش بود.پدر شهیدی وقتی فیلم حضرت آقا از تلویزیون را دید رنگ رخسارش قرمزشد گویی به معشوقش رسده باشد،بلند فریاد زد. برای کوری چشم دشمنان اسلام وسلامتی مقام معظم رهبری بلند صلوات.
چند دقیقه اول سال همه در حال روبوسی وتبریک گفتن بهم بودند.تعدادی شیرینی هایی که روی قبر شهیدشان که تبرک شده بود را بین مردم پخش میکردند و با این کارشان انگار که شادیهایشان را در قوطی های شیرنی گذاشته اند و به بزرگ وکوچک آشنا وغریب به هرکس میرسیدند تعارف میکنند.
جمعیت شلوغ بود،چند دقیقه ای طول کشید،که از لابه لای شلوغی مردم در صحن امام زاده خودم را بر سرمزار عمویم رساندم.
23سال است که همه اقوام،عموها عمه ها با هم وعده کرده اند که سال جدیدشان را سر مزار برادر شهیدشان تحویل کنند.
بگذریم...
آرزو میکنی آب شوی تا نباشی ببینی گریه ها واشک های پدران ومادران و برادران وخواهران همسران وفرزندان شهدا را...
پدر شهیدی دیدم که دیگر حال سرتکان دادن هم نداشت اما اورا با ویلچر برای تبریک سال نو بر سرقبرپسر شهیدش آورده بودند.
من آنجا گریه مادر شهیدی را دیدم که گریه کنان فرزند شهیدش را بلند بلند صدا میزد و میگفت رضا جان مادر تو رفتی که عراقی ها از سر زنان چادر برندارند اما مادر جان کجایی که امروز بر سرمزار تو و همرزمانت پرشده از زنان بی چادر وبدحجاب.
قلب آدم را سوراخ میکرد این درد ودل این مادران وپدران شهدا.
وقتی از گلستان اول خارج میشوی تا وارد گلستان دوم شوی
ورودی گلستان دوم، دختری 7یا8ساله میبینی که کنار نرده ها پشت صندوق چوبی ای نشسته و روی صندوق چهارتا سبزه سرسبز گذاشته است.ومنتظر است تا سبزه هایش فروش رود و او هم مثل بقیه کامش که از ترس فروش نرفتن سبزه هایش تلخش شده را با شیرنی هاجورواجور شیرین کند و مثل بقیه بچه ها از بزرگتر ها عیدی بگیرد.اما از بین لباس هایی که پوشیده است فقط روسریش داد میزند که نو است. شایدبقیه لباس های نو اش را نپوشیده ،تا در میهمانی ها و دید وبازدید ها بپوشد، اما بعید میدانم چون ازدمپایی پلاستیکی پاره و رنگ و رو رفته اش معلوم است که خیال دارد با پول سبز ها لباس عید بخرد.
وارد گلستان دوم که می شوی آنجا هم مثل گلستان اول شلوغ است.در بین این همه قبور شهدا تنها قبر یک شهید از همه شلوغ تر است وآن هم قبر شهید گمنام است....
یا انیس من لا انیس له
نگاهی به ساعت کردم، عقربه های ساعت داد میزد که وقت استراحت هست، کتابم را بستم و خسته از دوساعت درس خواندن عصرانه، راهی آشپز خانه شدم.وارد آشپزخانه که شدم ، همه چیز تمیز وسرجای خودش بود.هوس میوه کرده بودم. (پرتقال و لیمو شیرین)
داخل یخچال که زیرو رو کردم چیز دندان گیری نصیبم نشد،شاید هم کسی قبل از من نقشه دستپرد زدن به یخچال را ریخته بوده وقبل از رسیدن من نقشه را به تنهایی عملیاتی کرده،نمی دانم الله اعلم
بعداز اندکی کاوشگری در زمینه کشف میوه ، نظرم به کشو جا میوه ای یخچال جلب می شود،کشو را که میکشم با مقدار نه چندان کم لیمو شیرین ها که کمتر از 2-3کیلو نیستند مواجه میشوم
چندتایی را از روی رنگ وظاهر زیبایشان جدا کرده وراهی اتاقم میشوم
ظرف میوه که تماما حاوی لیمو شیرین هست را روی میز میگزارم،رنگ زرد و زیبای لیمو شیرین ها مرا از خود بیخود کرده وبا ظرافت خاصی پوست میگیرم،ومانند قحطی زده های سومالی شروع به خوردن میکنم .
اواخر لیمو شیرین احساس تلخی در دهانم میکنم،برای خلاص شدن از شر این تلخی دست به دامن لیمو شیرین دوم میشوم شیرینی این لیمو شیرین مرا مجذوب خود کرده ،باز دهانم تلخ میشود وبرای رهایی از این تلخی اجبارا به لیمو شیرین سوم ونهایتا چهارم رو می آورم. اما این تلخی هنوز هم ادامه دارد...
برای رفع تلخی تصمیم میگیرم که قند بجوم و باخوردن قند تلخی دهانم را برطرف کنم.
بعضی مواقع ما انسانها گول ظاهر زیبا و شیرینی ناپایدار گناه میخوریم و گناه می کنیم. اما اندکی بعد از گناه ، تلخی گناه را حس میکنیم اما باز همان شیرینی ناپایدار زیر دندانمان گیر کرده و دوباره به گناه روی می آوریم
وآنگاه که در لجنها وکثافات گناه غرق میشویم وتلخی گناه را از درون درک میکنیم ، بهترین راه نجات برای خلاص شدن از شر این همه تلخی به سوی شیرینی ای به نام توبه روی می آوریم ، اینجاست که خدا تورا دوست میدارد.
«إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ» [البقره:222]
بازی آی! باز آی ! هر آنچه هستی باز آی گر کافر و گبر و بت پرستی باز آی
این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آی
بیخیال از همه چیزو همه کس وهمه جا پلکهایت را فرومیبندی وجهانی را در ظلمات رها میکنی!
ساعتی میگذرد،از سردی هوا از خواب نازت می پری و پتوی کنار رفته را به روی خودت میکشی در همین حین صدایی به گوشت میخورد،صدایی که بارها شنیده ای ،اما هیچگاه به او توجه نکرده ای، در آن عالم خماری خنده ای می کنی و باخودت میگویی حیوان است اگرحیوان نبود، این وقت شب میخوابید.
در حال سیرو سلوک در افکارت هستی که باز خوابت می برد.
شاید دوساعتی میگذرد و از بس که سرفه می کنی از خواب برمی خیزی وبرای رفع سرفه های شدیدت دست به دامن شربت سرماخوردگی درون یخچال میشوی جرعه ای از آن شربت تلخ را سر میکشی،با چشمان خواب آلود وبسته عزم رختخواب گرم وادامه خواب میکنی ولی در راه بازگشت به دیوار اتاق اصابت میکنی و زیر لب الفاظ رکیکی را به سازنده دیوار نسبت میدهی!!!
چیزی از دراز کشیدنت نمی گذرد که باز صدا را میشنوی، برای چندلحظه به صدا گوش میکنی ودر فکر فرو می روی، با خود میگویی: او چه می خواند؟صدایش بیشتر به صدای ناله و غم نزدیک است یا شادی و سرمستی؟ یا اینکه دارد مردم را برای کاری ندا می دهد ویا شاید دلش برای کسی تنگ شده و بلند بلند صدایش میکند،خدا می داند.
ساعت را که نگاه میکنی دیگر چیزی به اذان صبح نمانده،با خود کلنجار میروی الان برای نماز بلند شوم یا اینکه نیم ساعت بخوابم وبعد نماز بخوانم.
صدای اذان که از مسجد بلند میشودصدای اوهم با قدرت بیشتری از قبل شروع میشود،انگار او هم اذان می گوید.اما به زبان خودش!!!
اذان تمام میشود واو باز هم ادامه می دهد ...
قـــوقــولی قــوقــو - قـــوقــولی
قــوقــو
(شاید کمی بخندی وفکر کنی تا اینجا سرکار بودی اما نه کاملا حقیقت است)
اینجاست که شرم میکنی به خودت بگوی انسان،اشرف مخلوقات یا خلیفه الله ویا اصلا هر صفتی که برای خودت انتخاب کردی(آقا،خانم،سرکار،جناب،آقای رئیس ،خانم مهندس و...)
صدای خروس همسایه تورا یاد شعری می اندازد.
بله ما که انسانیم گاهی اوقات کوتاهی میکنیم اما حیوانات، اشیاء و کائنات همه دائم در حال پرستش خدا هستند.
ـــــــــــــبی ربطــــــــــــــــــــ :(اما خیلی با ربط)
امام صادق (ع) فرمودند: هر گاه صداى آواز خروس را شنیدى این دعا را بخوان:
"سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلَائِکَةِ وَ الرُّوحِ سَبَقَتْ رَحْمَتُکَ غَضَبَکَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَکَ وَ بِحَمْدِکَ عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِی فَاغْفِرْ لِی إِنَّهُ لَا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْت"؛
پاک و منزه است خداوند و پروردگار فرشتگان و روح القدس،خداوندا رحمت تو همواره بر خشم تو پیشى گرفته است و معبودى جز تو نیست، تو را تسبیح مىکنم و حمد تو مىگویم، مرتکب بدى و گناه شدهام و بر خویشتن ستم کردهام از گناهم در گذر که هیچ کس جز تو نیست که بتواند گناهان را ببخشاید.
شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج 1، ص 482، انتشارات جامعه مدرسین، قم، 1413ق.
(البته این روایت بعد از کامنت اقا سجاد پرواز بی پروا که یادم آورد ومن هم کاملش گذاشتم.)
چند روزی بود حالم حسابی گرفته بود،نمی دونم چرا در ظاهر خوشحال بودم ولی وقتی نماز میخوندم حواسم همه جا بود الا خدا !!! خیلی عصبانی بودم هر کاری میکردم [ به قول دوستان کانکت بشم ] نمی شد
مثلا سعی میکردم قبل از نماز کمتر شوخی کنم وبخندم یا اینکه کمتر به فکر دنیا باشم و از این جو کارا
خلاصه هرکاری میکردیم نمیشد واقعا داشتم نا امید میشدم
تا اینکه یه روز صبح حدودا ساعت5:15بود از خواب بلند شدیم که بریم مسجد
بیرون که اومدم تازه فهمیدم که امروز چقدر هوا سرده
نزدیکای مسجدجمکران که شدیم یه چیزی دیدم خیلی تعجب کردم والبته یه کم
ترسیدم ، باور نکردم به خودم گفتم چون هوا تاریکه داری اشتباه میکنی، وبه
بچه ها که باهم بودیم چیزی نگفتم
1ساعت بعد
موقع برگشت دوباره همون صحنه رو دیدم نزدیک که رفتم واقعا برام عجیب بود
اون صحنه ای که من به راحتی از کنارش عبور کرده بودم ، زنی بود مسن که از ساعت 5:30صبح که ما از آنجا رد شده بودیم نشسته بود واز سرما یک پتو به دور خودش پیچیده بود. و رو به رویش کاسه ای آهنی گذاشته بود که اگر پول های خورده درونش را میشمردی بیشتراز 500 تومان نمیشد
و کنار کاسه، شیششه شیر نوزادی گذاشته بود که خالی از شیر بود وصدای گریه نوزاد...
او در آن سرما گدایی میکرد اما من ...
بــگـــذریـــــــم.ـ.ـ.
انجا بود که فهمیدم باید گدایی کنم
انجا بود که فهمیدم چرا نمازام دیگه حس و حال خوبی نداره
فهمیدم ، من هنوز درک نکرده بودم که نیاز مندبه وجودی غنی و بی نیاز هستم
اگر درک کرده بودم باید خدا را از خدا گدایی میکردم....
ـــــــــــــبی
ربطــــــــــــــــــــ :
اَللَّهُمَّ اجْعَلْنى اَصُولُ بِکَ عِنْدَالضَّرُورَةِ،وَاَسْئَلُکَ عِنْدَالْحاجَةِ،وَاَتَضَرَّعُ اِلَیْکَ عِنْدَالْمَسْکَنَةِ
الهى چنان کن که با نیرو و قدرت تو به شداید حمله کنم، و به وقت نیاز به گدایى از تو برخیزم، و در بیچارگى به پیشگاه تو بنالم
صحیفه سجادیه دعای مکارم الاخلاق
